W drugim odcinku podcastuustami nNi opowiadam o swojej relacji z tatą – słynnym polskim muzykologiem i pięknym, fascynującym człowiekiem. Data, którą wybrałam na emisję tego odcinka – 15.11 – jest nieprzypadkowa, gdyż gdyby tata żył, obchodziłby właśnie dziś swoje 93. urodziny.
„Córkę Patkowskiego” nagrywałam kilka miesięcy temu. Dziś mogę dodać tylko to, że wszystko jest względne i że celowo mówię tu o niewielu twardych faktach, a skupiam się bardziej na swoich uczuciach, odczuciach i wrażeniach, z którymi nie sposób dyskutować. Ta niemożność dyskusji dotyczy zresztą zarówno Słuchaczy, jak i mnie samej teraz i w kolejnych punktach życia, w których się znajdę. Dziś widzę bardzo wyraźnie, że próbując opisać moją relację z tatą, opisałam tak naprawdę przede wszystkim moje wyobrażenie relacji. Być może relacji w ogóle; relacji jako takiej. Terapeutycznie to dla mnie ciekawe, zmuszające do przystanięcia, refleksji, przeanalizowania raz jeszcze, co mi służyło (i czy na pewno), a co mi już nie służy. Niezależnie jednak od tego, jak niektóre sprawy będę widzieć za kilka miesięcy czy lat, jedno od zawsze pozostaje i pozostanie w moim postrzeganiu taty niezmienNe – był człowiekiem magnetycznym, niesamowitym i absolutnie niepowtarzalnym, a jego odejście jest ogromną stratą dla świata widzianego oczami nNi. Serdecznie zapraszam do wysłuchania drugiego odcinka podcastuustami nNi!
P.S. Pomyliłam się, mówiąc, że festiwal Musica Electronica Nova był przed festiwalem Audio Art. Ten drugi jest w listopadzie, pierwszy zaś w maju, a tata zmarł pod koniec października. Więcej błędów merytorycznych nie pamiętam.
Pamiętacie, kiedy w tekście „Bezpieczna przystań” w rozdziale „Dojście do głosu” pisałam:
Wieczorne nadmorskie spacery bardzo często stanowiły tło dla naszych rozmów. Przyjaciółce morze potrzebne jest do życia tak samo, jak mnie, więc uwielbiałam się nim z nią dzielić. Bardzo też często spacery były tym spokojnym momentem, w którym mogłam odsłuchać wiadomości, które nagrała mi wcześniej ona, a potem nagrać jej swoje (i też ich odsłuchać). W akompaniamencie morskich fal. Obserwowanie własnego głosu, uważne przyjrzenie się temu, co robię z językiem mówionym (który mnie od zawsze przerastał) i pochylenie się z czułością nad tym, co da się przecież jeszcze wypracować; to wszystko zrodziło w mojej głowie pomysł, którego realizacja pochłonęła dużo mojego czasu, pracy i energii, ale stworzyłam coś, czym już niedługo się z moimi Czytelnikami podzielę. A to niebywale mnie cieszy i ekscytuje!
No jasne, że nie pamiętacie, dlatego Wam przypomniałam. A wracam do tego, ponieważ oto nastał dzień, w którym mogę wreszcie wyjaśnić, o co chodzi.
STWORZYŁAM PODCAST!!!
Zainteresowanych, po więcej informacji odsyłam do jego blogowej strony – matki: „ustami nNi”.
W pierwszym odcinku przedstawiam się, badam możliwości, sprawdzam, z czym i dlaczego mam problem, a co sprawia mi przyjemność. Pomyślałam, że jeśli w końcu nauczę się mówić, mogę Wam przy pomocy głosu pokazywać jeszcze inne barwy świata widzianego oczami nNi. Zapraszam!
Twierdzenie, że internet jest zły lub dobry nie ma najmniejszego sensu. Jest neutralny, więc zarówno demonizowanie go, jak i gloryfikowanie jest bezprzedmiotowe. Może w nim publikować każdy, co ma zarówno swoje plusy, jak i minusy. Na pewno niebezpieczeństwo tkwi w tym, że coraz młodsi internauci spędzają przed komputerem dużo czasu, nie umiejąc oddzielić treści wartościowych od tych wartości całkowicie pozbawionych. (Dlatego też sporo uwagi poświęcałam podczas swoich lekcji na wskazanie uczniom wiarygodnych źródeł, jak np. strony PWN-u.) Jednak świadomy użytkownik może znaleźć w sieci prawdziwe perełki, tworzone z pasji. Dziś chciałam się podzielić kilkoma miejscami w internecie, które regularnie odwiedzam i które w moim odczuciu zasługują na uwagę. Każde z nich na szczęście cieszy się całkiem sporą popularnością, ale promowania dobrych rzeczy nigdy dość!
(We wpisie „Blogosfera oczami nNi, czyli SHARE WEEK 2018” opisywałam już swoje ulubione blogi i vlogi, które uzupełniają poniższą listę.)
Sztuka rzetelnego dziennikarstwa jest niestety coraz rzadziej spotykana, dlatego tak cieszy mnie każde zetknięcie się z jej przejawem. Rafał Gębura przeprowadza swoje fascynujące wywiady o szeroko pojętej tematyce społecznej w podziemnym garażu (stąd tytuł jego kanału: „7 metrów pod ziemią”) w sposób spokojny i wyważony, urzekając ogromną klasą, delikatnością i kulturą osobistą. Jego goście nie są osobowościami medialnymi – są zwykłymi ludźmi o niezwykłych życiorysach (czasem fascynujących, czasem przerażających). Każdy odcinek uczy nas nie tylko tolerancji i otwartości na wszelką inność, ale też samej sztuki rozmowy.
Jednym z dwóch podcastów, które mnie w tym roku zachwyciły, jest „Piąte: nie zabijaj” prowadzony przez Justynę Mazur. To słuchowisko o najciekawszych polskich zbrodniach (zarówno dawnych, jak i tych bardziej współczesnych). Autorka do każdego odcinka jest znakomicie przygotowana (powołuje się na różne źródła), a do tego charakteryzuje ją niespotykana empatia i takt, z którymi opowiada zarówno o ofiarach, jak i ich oprawcach swoim kojącym, radiowym głosem. Oglądam (i słucham) wiele kryminalnych kanałów, jednak „Piąte: nie zabijaj” jest bezkonkurencyjnie moim ulubionym!
Rzadko kiedy będąc z czymkolwiek na bieżąco, o Joannie Okuniewskiej i jednym z jej wtedy dwóch (a teraz już trzech) podcastów dowiedziałam się stosunkowo niedawno z vloga, którego już wymieniałam tu jako jeden ze swoich ulubionych, czyli „Mówiąc inaczej” (w serii zatytułowanej „Myśląc inaczej”) wspaniałej Pauliny Mikuły. Po wysłuchaniu tego wywiadu:
włączyłam sobie pierwszy odcinek podcastu „Ja i moje przyjaciółki idiotki” i… uzależniłam się od razu! Okuniewska jest urodzoną storytellerką, z nieprawdopodobną lekkością i swadą władającą słowem. Jej ogromne poczucie humoru i dystans połączone z niebywałą wrażliwością to przepis na fascynujące słuchowisko. Urzeka mnie jej czułość do otaczającego świata. Nawet, kiedy coś krytykuje, robi to w uroczy (i przezabawny) sposób, nie roztaczając wokół złej energii.
Kiedy mam gorszy dzień, niesamowicie poprawia mi humor świadomość, że gdzieś tam istnieje człowiek, który poświęca swój czas i energię na studiowanie wszystkich wypowiedzi naszego obecnego premiera, a potem, wcale się nimi nie załamując, spisuje co bardziej smakowite kąski w formie wierszy w tabelkach Excela i publikuje je na swoim facebookowym fanpage’u „Wiersze Mateusza Morawieckiego pisane w Excelu”. To doskonały przykład na to, że kiedy nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać, warto mimo wszystko wybrać śmiech. Do tego wiarę w naród przywraca mi zawsze lektura komentarzy pod wierszami. Kreatywność komentujących wydaje się nieskończona. Pociesza też, że inteligentne miejsca w internecie naprawdę skupiają inteligentnych internetowych komentatorów.
Iyanli Vanzant poświęciłam na tym blogu już trochę miejsca. Uważam ją za swoją duchową przewodniczkę, więc dosyć regularnie oglądam ją w różnych miejscach w sieci (i w jej programie „Iyanla: Fix My Life”, i w licznych wywiadach czy przemowach), ale zdecydowanie moim ulubionym cyklem jest jej autorski „The R Spot”, w którym omawia wszelkie zagadnienia związane z szeroko pojętymi relacjami (z ukochanymi, przyjaciółmi, rodziną, ale też – a może zwłaszcza! – samymi sobą). Nasuwa mi się tu jeden z moich ulubionych komentarzy spod któregoś wiersza na stronie „Wiersze Mateusza Morawieckiego pisane w Excelu”: „mądrego to i posłuchać miło”.
Guilty pleasures
Pozostaje jeszcze kwestia tzw. guilty pleasures, czyli w tym wypadku programów, których oglądanie – mimo świadomości jak bardzo są obciachowe – sprawia nam jednak przyjemność. Dla mnie jest nim „90 Day Fiancé” – amerykański program emitowany przez TLC. Bohaterami są pary, które otrzymały wizę K-1 lub złożyły o nią wniosek. O taką wizę można się ubiegać tylko, kiedy jest się zagranicznym narzeczonym obywatela amerykańskiego. Od momentu jej otrzymania, pary mają tylko 90 dni na zawarcie związku małżeńskiego. Po tym czasie wiza wygasa. Jak nietrudno się domyślić, związki te przed otrzymaniem wizy najczęściej były utrzymywane na odległość. Zamieszkanie ze sobą razem w Stanach, oprócz szoku kulturowego, jakiego na ogół doświadcza obcokrajowiec, generuje wiele problemów (w moim odczuciu łatwych do przewidzenia, ale – jak widać – nie dla wszystkich). Odcinki są w całości od czasu do czasu uchwytne na you tube’ie na różnych kanałach, ale na ogół znikają równie szybko, jak się pojawiają, więc trzeba być czujnym. Jednak przyjemność sprawia nie tylko obejrzenie odcinka, ale przede wszystkim wejście potem na jego omówienie na kanale „Just Call Me Wah”! Fantastyczna Wahima z ogromną psychologiczną wnikliwością relacjonuje wydarzenia z każdego epizodu, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami (przeważnie bardzo pokrywającymi się z moimi). Ale czym byłoby oglądanie durnowatych programów bez porządnej dawki bezwzględnego ponabijania się z nich? Tu z pomocą przychodzi „SAUCEOHOLIC”, którego specyficzne poczucie humoru idealnie trafia w mój gust.
P.S. A na deser mogę załączyć piosenkę tylko jednego zespołu…
oczami nNi 