[W rybich łuskach napisałam już dłuższy czas po zakończeniu warsztatów Twórcze pisanie. Podobnie jak moje pozostałe opowiadania jest ono oparte na faktach. Inspiracją był jeden z najbardziej niesamowitych utworów wokalnych XX wieku – Le sirene Demetria Stratosa. Utwór dostępny TUTAJ]
18.02.2013
Kiedyś, w równoległej czasoprzestrzeni, żyła sobie najbardziej wyjątkowa ze wszystkich syren, syrenNi. W jej podwodnym królestwie było bardzo, bardzo dużo butów i bardzo, bardzo dużo wody. Pewnego razu, kiedy piła nabytą krakowskim targiem kawę, ze spienionej śmietanki towarzyskiej wyłonił się mądry, męski i przyjacielski Posejdon i opowiedział jej o Stratosferze. syrenNi słuchała go jak zaczarowana, aż nagle zapragnęła się tam znaleźć.
Kiedy tropiąc nowe doznania minęła troposferę, znalazła się z podniesioną głową w iryzujących chmurach. Stamtąd dobiegł ją włosko-grecki śpiew egipskich leSyren. Były pięknymi, niezwykłymi mężczyznami o dzikich obliczach i nieobliczalnych pomysłach. Właściwie były nawet jednym mężczyzną, tylko bardzo dobrze zrealizowanym i zwielokrotnionym, choć nie do końca żywym. I ona była w samym środku wszystkiego. Ten śpiew w nią wszedł, wypełnił ją, choć to ona była w nim. Ekstaza i ekscytacja, ale też uczucie pewnej tęsknoty i strachu przed ulotnością tak głęboko syrenNi wzruszyły, że zaczęła płakać. Płakała tak jeszcze bardzo, bardzo długo, aż w końcu jej łzy wypełniły całą Stratosferę. Nagle poczuła, że jej dobrze. Spojrzała dokoła i zrozumiała, że to ta słona woda. Wtedy zobaczyła nadciągającego ławicą Posejdona, bo był on rybami. (Ona sama była kiedyś rakiem, ale przemianę w rybę zawdzięczała Wielkiemu Bezrybiu w ‘69, co nie przeszkadzało jej wcale w byciu najbardziej wyjątkową ze wszystkich syren, gdyż syreną się jest tylko w oczach).
I tak zamieszkała, nie wiedząc nawet jak i kiedy, w Stratosferze. Powoli zaczęło tam przybywać coraz więcej i więcej butów oraz wody, a czasami też Posejdona. Ale żadne inne ryby nie chciały – mimo usilnych zaproszeń syrenNi – jej odwiedzać. Nie rozumiała dlaczego. Miały zawsze dużo, dużo usprawiedliwień: a to lały wodę o niechęci do bycia nad powierzchnią, a to demonizowały warstwę ozonową, która ponoć sprawiała, że ich rybie połowy nie wylewały za kołnierz, a czasami po prostu nabierały wody w usta, udając – jak dzieci – że nie mają głosu.
syrenNi było bardzo przykro z tego powodu, ale musiała się nauczyć żyć w samotności wypełnionej hipnotycznymi leSyrenami, co w gruncie rzeczy odpowiadało jej bardziej. Uświadomiła to sobie po połknięciu planktonu poznania dobra i zła. Wtedy też zobaczyła morskim okiem wyobraźni sedno sprawy: inne ryby uznały, że śpiew leSyren jest odrzucający, a jego słuchanie wpływa bardzo niekorzystnie na głowę lub jest wręcz skutkiem już istniejących z nią problemów. A ponieważ, jak powszechnie wiadomo, ryba psuje się od głowy – po prostu się bały.
Zepsucie i zgnilizna (zwłaszcza w wodzie nieprzyjemna) bardzo zaprzątały myśli syrenNi i ich wizja martwiła ją niebywale. Jednak po czasie okazało się, że to ona niszczyła głowę syrenNi, a nie leSyreny wcale. Te zresztą jako jedyne pomogły jej nie tylko pozbyć się tej wizji, ale jeszcze pokazały jej wachlarz wizji wspaniałych.
I tak oto najbardziej wyjątkowa ze wszystkich syren, syrenNi, stała się pierwszą w historii rybą, która się naprawiła. Od głowy.
oczami nNi 